24 december 2017

Kerstavond in Peru. Bij ‘jullie’ in Nederland, is de kerstavond al ingegaan.
Ik zit buiten in de tuin van Sophia’s House, een hostel waar ik de afgelopen dagen ben neergestreken. Morgen vier ik Kerst hier, met onbekenden. Ik kijk uit op de prachtige bergen van de Sacred Valley. Een vallei die bekend staat om de vele heilige Inca-plekken / archeologische sites / krachtplekken. Een vallei die ook bol staat van de sjamanen, nep en echt. Ik weet nog steeds niet hoe de een van de ander te onderscheiden.

Ook ik ben de afgelopen weken in de handen van een sjamaan gevallen. Een hele jonge van 28 jaar! Sinds jonge leeftijd begonnen op het sjamanistische pad, in de voetsporen van zijn opa. Die hij overigens nooit gekend heeft. Tegenwoordig leeft hij met vrouw en hond in de sacred valley, en runt daar een retraite-centrum. Daar heb ik de afgelopen 3 weken als vrijwilliger gewerkt. Hij en zijn (Amerikaanse) vrouw, werken met medicinale planten, waaronder ayahuasca. In Nederland ik verschillende malen via vrienden en familie over de plant gehoord. Niet allemaal positieve ervaringen. Met enige scepsis betrad ik daarom het centrum, maar toch nieuwsgierig genoeg om erheen te willen gaan, en meer over deze planten te willen weten en mogelijk ook te ervaren.
Na 2 weken observeren, en ook een aantal ceremonies van anderen bij te wonen, Pacco – de sjamaan – aan het werk te zien, en verhalen van ervaringsdeskundigen te horen, besluit ik zelf een ceremonie te ondergaan. Moeilijk te beschrjven wat hier gebeurt, want het is vooral een groot wonder, wat mij betreft. Ik zal its van deze ervaring proberen te delen. Wat feitelijk gebeurt is, dat je een drankje - gebrouwen door de sjamaan himself - van de plant ayahuasca, drinkt. De Plant groeit alleen in de Amazone, de jungle. Er wordt ook wel gezegd dat Ayahuasca de ‘spirit’ van de jungle in zich draagt. Of IS. Ik heb verschillende dingen over de plant geleerd. Zo weet ik nu dat de plant vrouwelijk is. Er zijn namelijk ook mannelijke medicinale planten, die andere eigenschappen hebben. Eigenschappen van ‘Mamma Ayahuasca’ zoals ze door de sjamaan genoemd wordt, is dat ze compassie en creativiteit in je losmaakt. De plant laat je de waarheid zien, door middel van o.a. visoenen en beelden. De plant heeft ook een sterke helende werking. Zij ‘schoont’ je letterlijk op. Dat kan via het fysieke – het lichaam, of via de ‘geest’ of je ‘mind’. Je gaat de ceremonie in met een intentie of een vraag aan de plant. Dat betekent niet dat je op deze vraag altijd antwoord zal krijgen. Als de plant besluit dat je eerst iets anders nodig hebt, dan krijg je dat. De plant beschikt namelijk over een grote intelligentie, en laat zich niet om de tuin leiden door ons ego of onze mind, die ‘denkt’ te weten wat goed voor hem is. Ik ben er nieuwsgierig door geworden, ook door het zien en horen van de ervaringen van anderen. Velen beschrijven de invloed van Ayahuasca als ‘life-changing’. Zeker niet altijd leuk en ook niet iets om lichtzinnig over te doen, want de plant is zeer krachtig.

Er zit ook een ‘technische’ kant aan deze plant. Namelijk dat ze de stof DMT bevat, die o.a. ook in andere psychedelische middelen als LSD voorkomt. Deze stof zorgt voor de hallucinaties die mensen hebben, als ze de plant hebben gedronken. Ik heb na mijn ervaringen een documentaire bekeken, waarin door veel deskundigen de werking van Ayahusaca wordt belicht. Vooral vanuit een wetenschappelijke benadering. Maar ook de spirituele kant wordt belicht. Heel boeiend!

Door sommigen wordt gezegd dat 1 ceremonie van Ayahuasca vergelijkbaar is met jaren van therapie. Het gaat vele malen sneller dan therapie, o.a. doordat de plant ons gewiekste ego te slim af is. Wanneer je in een ceremonie zit, en de werking ondergaat, is er helemaal geen sprake van ego. Dat valt helemaal weg. Ik heb gesprekken met verschillende gasten van het centrum gehad, en deze vertellen mij dat de plant je in contact brengt met het universum, met andere dimensies. Dimensies waar wij met ons hoofd niet bij kunnen. Zij laat je dingen zien, met een doel. Om je iets te leren, over je eigen leven. Wat je te doen staat, waar jouw werk ligt, wat nog aandacht vraagt. Op vele verschillende manieren. Voor iedereen is een Ayauasca ervaring ook anders.

Mij hebben de ceremonies met Ayahuasca veel heling gebracht. Veel oude shit losgelaten. Ik voel me lichter. Kan moeilijk beschrijven wat er nu precies gebeurd is, maar er is veel opgeruimd in mij. Ik ben ook heel dicht bij mijn eigen kracht gekomen. Heb dat heel sterk gevoeld, hoe krachtig ik ben. De kunst is je over te geven aan de plant, en je niet te verzetten, want dan gebeurt er niets, of kom je in angst terecht. Dat ‘lukte’ bij mij vrij aardig. Mijn eerste psychedelische ervaring op mijn 50e! Veel ‘eerste keren’ maak ik hier mee op deze reis. Voor mij was het waardevol, en ik heb meer respect en bewustzijn gekregen voor planten. Dat deze ook een ziel hebben, een ‘spirit’ en dat daar veel wijsheid en intelligentie in verscholen ligt. Dingen waar wij in het westen niet of nauwelijks mee verbonden zijn, maar de natuurvolken met hun oude tradities wel. Het was bijzonder om daar iets van te proeven en te ervaren.

En daarna gaat mijn reis ook weer verder! Het leven gaat door. Na 3 weken vrijwilligerswerk bij Pacco & Chrissy, besluit ik mijn plannen om te gooien en een stukje mee op te reizen met Victor en Samantha. Victor is een andere vrijwilliger, een Belg van 25 jaar die zeer bereisd is. En Samantha was een van de gasten van de retreat. Zij is 28 jaar. Zij blijken beiden naar Puno te gaan, een stad in het zuiden van Peru, aan het grote Titicaca-meer. Het grootste en hoogst liggende meer van de wereld. Het ligt op een hoogte van meer dan 4000 meter! Ik had Puno en Titicaca ook op mijn programma staan, maar dan voor de kerstdagen. Leek me een mooie plek om de kerst door te brengen. Op de ochtend van de dag van mijn vertrek, besluit ik dat ik eigenlijk net zo goed nu daarheen kan gaan. Er zit toch nietmand op mij te wachten met Kerst bij Lake Titicaca! Wat maakt het uit!En bovendien is het ook weleens gezellig om een stukje met anderen samen te reizen. En met Kerst: dat zie ik dan wel weer, waar ik dan ben. Dat komt goed. Ik verbaas me over mijn eigen flexibiliteit en vermogen om plotsklaps mijn plannen om te gooien. ‘Go with the flow’ heeft dat in populaire termen. Nu ervaar ik pas echt wat dat betekent. Een van de mooie opbrengsten van mijn reis. In het moment voelen wat goed voelt, waar je hart naar uit gaat, waar je blij van wordt, en dat dan volgen. Veel reizigers die ik onderweg tegenkom, leven en reizen op deze manier. Zonder al teveel plannen. Een Engelsman die ik tegenkom,zegt het zo: ‘Het enige plan dat ik heb, is dat ik geen plan heb.’ Hij komt uit Londen en ik ontmoet hem in de bus op de terugweg van de Boliviaanse kant van lake Titicaca naar Puno (de Peruaanse kant). Hij vertelt dat hij vele jaren in het harde bedrijfsleven heeft gewerkt in de city of London, en daar nu voorgoed mee gebroken heeft. Het was een harde wereld, die steeds harder werd, en waar hij niet gelukkig van werd. Zijn plan is om op 3 plekken in de wereld een thuisbasis te creeren. Ons contact beperkt zich tot de busreis naar Puno, en daar gaan onze wegen weer uit elkaar. Dit vind ik ook zo bijzonder van het contact met andere rezigers: je komt ze tegen, hebt soms intense ontmoetingen waarin je zieleroerselen deelt, en even gemakkelijk ga je weer uit elkaar. Ieder zijns weegs. Zonder vast te willen klampen aan die ander. Wetend dat je elkaar waarschijnlijk nooit meer zult zien.

Zo tegen het einde van mijn reis, begin ik meer te bespiegelen en te beschouwen. Heb ik mezelf ook een wat rustiger reistempo aangemeten, om dit te kunnen doen. Over iets meer dan een week vlieg ik weer terug naar Nederland. Ik ga nog niet terugkijken, want het is nog niet voorbij! Maar jeetje, wat heb ik een bijzonder halfjaar achter de rug. Intens dankbaar dat ik dit heb kunnen doen. Dat er zo goed voor me gezorgd is, in allerlei opzichten.

En dan nu, ‘gezellig’ kerst vieren met mijn Nederlandse gastvrouw, bij wie ik nu verblijf. Danielle, die hier in de sacred valley een hostel runt en al ruim 6 jaar in Peru woont. Die zelf ook een wereldburger en wereldreiziger is, met het indrukwekkende aantal van 55 landen dat zij bezicht heeft. En dat terwijl ze ‘nog maar’ 41 is. Vanmorgen mijn befaamde pompoensoep gemaakt. Er komen vrienden van haar van over de hele wereld: 1 Peruaanse, 1 Amerikaan, 1 Engelsman, 1 Spaanse en wij 2 Nederlanders. Wordt een bonte mengelmoes, van samen delen en samenzijn. Ik verheug me!

Zie jullie weer in Nederland lieve mensen! Dank voor het ‘meereizen’ via dit blog en facebook! Was heel fijn om op deze manier de verbinding met het thuisfront te voelen, via jullie lieve berichtjes en recaties op mijn blog en foto’s. Dank, dank, dank!!

Liefs, Amira