Chachapoyas, 10 oktober 2017

Ik zit in Peru! Eergisteren de grens overgestoken. En het was weer een waar avontuur! Met de bus reizen is hier sowieso een avontuur, waar veel Peruanen en Ecuadorianen zich zelfs niet aan wagen. Gisteren sprak ik een Duits meisje, die net was aangekomen uit een of ander bergdorp, en hele dag in de bus had gezeten. Ze vertelde dat van alle inzittende (stuk of 30), er slechts 3 waren geweest die niet hadden overgegeven van de vele bochten en het rijgedrag van de chauffeur. En die 3 waren alledrie Europeanen!

Gisteren, en niet alleen gisteren, had ik ook witte knokkels van het mij stevig vasthouden aan zittingen en handgrepen. Ze rijden hier als gekken soms. Maar goed, ik ben weer veilig aangekomen, ook weer in Peru. ‘s Ochtends om 6 over half 6 stond ik beneden aan de weg van het hostel, om op de bus naar Peru te wachten. De hostel-eigenaar had mij verteld dat de bus om 6 uur komt, maar afhankelijk van hoe druk het is en hoeveel mensen instappen onderweg, hij ook een kwartier eerder of een half uur later kan aankomen. Het werd een half uur later! Na bijna een uur langs de weg te hebben gestaan, en het langzaam licht te zien worden, stap ik in de bus. Nog half slapend, net als de rest van de bus - die overigens om die tijd al helemaal vol zat!- ging ik zitten. Rond 8 uur stopt de bus in een wat grotere plaats. De chauffeur en zijn ‘assistent’ (verkoopt de kaartjes in de bus, laadt tassen en andere goederen in, roept onderweg uit een openstaande deur wat onze bestemming is als we dorpen passeren, om nieuwe passagiers naar binnen te lokken: bijzondere baan..) verlaten de bus. De chauffeur roept: ’We gaan effe ontbijten mensen!’ in het Spaans. Het klinkt ook als een uitnodiging, waarop sommige mensen ook besluiten een ontbijtje te pakken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, blijven ze een klein uurtje weg, vor deze ‘break’, en ondertussen blijft de motor van de bus gewoon draaien. Ik houd het zelf bij een kop koffie. Het alternatief: kip met rijst en ander onbestemds, spreekt me op dit uur nog niet zo aan.

Ruim 6 uur later komen we aan bij de grens met Peru. Daar stappen we uit de bus. Hij rijdt niet verder. Dat wist ik. In de bus otmoette ik een Pools stel, de enige andere buitenlanders in de bus. We ondernemen samen het grens-gebeuren. Eerst een stempel halen bij het Ecuadoriaanse ‘Oficina de Migracion’. Dit gaat weer gepaard met het invullen van de nodige formulieren, iets waar ze dol op zijn in dit land. Registreren, registreren, en nog eens registreren. Voor de gekste dingen. Maar goed, bij de grens kan ik me daar nog wel iets bij voorstellen. Na dit gedaan te hebben, krijgen we het begeerde stempel in ons paspoort. Volgende stap is de grens oversteken. In dit geval via een brug. De grens is namelijk een rivier, die we lopend ‘overbruggen’. We maken nog wat foto’s om dit bijzondere moment vast te leggen, haha! Als we de grens over zijn, is het bijna 2 uur. Daar blijkt dat de ‘migratie-meneer’ net effe met lunchpauze is. Dat kan nog wel een uurtje duren! We besluiten om dan ook maar even zelf een lunch te nemen. Juist ja, kip met rijst…. Ik had geloof ik kalkoen, want de mijne was 1,5 dollar duurder, maar geen idee wat het was eigenlijk. Behoorlijk taai en niet lekker, dus heb de helft laten staan. Volgende keer toch maar weer veilig voor de kip gaan.

Dan is het zaak om in het volgende dorp aan te komen: San Ignacio. Vanaf de grens rijden geen bussen, maar ‘camionetta’s’ of ook wel ‘collectivo’s’. Dat zijn kleine busjes die 6 tot 15 mensen vervoeren. We zien er echter geen enkele staan! Je moet je voorstellen dat het rond 2 uur is ‘s middags in een heel slaperig grens-stadje, waar wij drieen de enige toersiten zijn. Dit is duidelijk geen populaire oversteek! De meneer van het restaurant, evenals de migratie-meneer, schijnen er erg op gebracnd te zijn dat we en taxi pakken, die voor het restaurant staat geparkeerd. Het lijkt in helemaal niets op een taxi! Het is een oude station-car, met butsen en kapotte voorruit. We zijn wat argwanend, maar hebben niet veel keus. Het is het enige wat voorhanden is. We stappen in, en leggen onze rugzakken achterin. De taxi-chauffeur, die er ook helemaal niet uitzient als een taxi-chauffeur, moet nog even een ander stop maken. Hij rijdt in tegengestelde richting, en blijkt daar een paar enorm grote dozen te moeten inladen als vracht. Ja, dat gaat dus niet passen met die rugzakken! Hij haalt doodleuk de rugzakken uit de achterbak, en gooit ze op het dak. Met een simpel touwtje moet de boel wel blijven zitten. Wij kijken het allemaal aan, met de grootste argwaan. Wat IS dit voor iets? Ik doe nog even navraag naar de officieelheid van de taxi. Zo van: waar kan ik nu aan zien dat dit een officiele taxi is. Ik krijg een antwoord dat ik niet versta, en besluit dat we dit avontuur dan maar moeten aangaan. Ook dit moment van het opladen van de rugzakken, leggen we even vast, half met een glimlach en half met de nodige wargwaan. Het is ook wel bizar hoe dit alles verloopt. En dan op weg naar San Ignacio, de eerstvolgende grotere stad in Peru, waar ik de nacht zal doorbengen. De rit erheen is spannend: veel bochten in de weg die met grote snelheid worden genomn, en ondertussen maar hopen dat die rugzakken blijven liggen. We kijken elkaar op de ahcterbank regelmatig aan, met de nodige blikken en ondertussen houden we ons stevig vast een de hendels in de auto.

Na een uur komen we veilig aan op de plaats van bestemming. Op een soort busstation voor taxi’s en busjes. Ik maak dit voor het eerst mee, maar dit soort ‘stations’ kom je veelvuldig tegen in Peru. Onze rugzakken zijn ook veilig aangekomen. Ik neem afscheid van de polen en ga op zoek naar een hostel. Ik heb er een aageraden gekregen van het hostel in Vilcabamba en laat me met een moto-taxi naar het hostel brengen. Een behoorlijk sfeerloze plek, wat een grote overgang is na mijn hostel in Vilcabamba. Zo kan het dus van dag tot dag een wereld van verschil zijn. En ook daar wen je weer aan. Of, je doet het ermee. Het is maar voor 1 nacht, want de volgende dag wil ik vroeg weer op pad, om verder door te reizen met de bus naar de volgende bestemming.