Vilcabamba, 3 oktober 2017

Een aantal weken zit ik al aan te hikken tegen het schrijven van een volgend blog. Ik begrijp niet zo goed waarom. Gisteren in de bus van Cuenca naar Vilcabamba, begint er iets te dagen. Ik wil geen reisverslagen schrijven. Ik wil niet beschrijven wat ik allemaal meemaak. Wat de highlights zijn. Deze reis gaat voor mij niet over zoveel mogelijk zien en meemaken. Waar gaat het dan wel om? Mijn blik verruimen? Mijn horizon verbreden? Mijzelf nog beter leren kennen? Ho meer verklaringen ik ga zoeken, hoe drukker het wordt in mijn hoofd. Ondertussen schuifelt een eekhoorn met een dikke grijze staart (ongeveer net zo dik en grijs als mijn eigen staart!) over de takken van de boom, waar ik tegenaan kijk. Waait er een zachte bries, en streelt de wind mijn huid en beroert de bladeren van de bomen. Kraait er een haan in de verte en laten de vogels in allerlei toonaarden van zich horen. Misschien gaat het reizen wel hierom: HIER ZIJN. Het BE-LEVEN. Met alle ups en downs, want ook reizen is niet altijd leuk. Het nemen in hoe het komt, en niet in hoe ik het bedacht heb.

Gisteren in de bus luisterde ik naar het nummer ‘Song of life’, van Mirabai Ceba. De woorden drongen diep naar binnen, terwijl een prachtig berglandschap aan mij voorbijgleed: ‘Life is beauty, admire it; life is a dream, realize it; life is a challenge, meet it; life is a duty, complete it; life is a struggle, accept it; life is a tragedy, confront it; life is an adventure, dare it; life is an opportunity, take it; life is a game, play it; life is a promise, fulfill it; life is sorrow, overcome it; life is a song, sing it.’

Ik wil schrijven over waar deze reis werkelijk over gaat voor mij. Ik zal ‘met de billen bloot’ moeten, realiseer ik mij. Om het schrijven voor mezelf en voor mijn lezers aantrekkelijk te maken. En aantrekkelijk is niet van het ene hoogtepunt naar de andere springen, hoe verleidelijk dit soms ook is. Voor mij wordt het pas interessant, als het schuurt en wringt. Waar ‘struggle’ ik mee? Waar zit voor mij de schoonheid? Waar lukt het mij om te spelen? En, waar zit ik gevangen in mijn angst?

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik de eerste 8 weken van deze reis, maar weinig schoonheid kon ontdekken aan dit land. Ik leefde in een kustplaats in Ecuador, die vergeven was van stof, stank en straathonden. Een plaats waar door de ligging tegen een bergrug, de zon ook nauwelijks scheen. De meeste dagen was het bewolkt. Het lukte mij niet door de wolken en het stof heen te kijken. Ook de armoede en de behuizing van de mensen trof mij. Ik miste de schoonheid. Dit was niet wat ik ervan verwacht had. Misen had het ook te maken met lang op 1 plek zitten. De laatste 10 dagen, nu ik zelf ben uitgevlogen, begin ik de overweldigende schoonheid van dit land pas te zien. Kom ik op de meest prachtige plekken, met magische landschappen.

Goed, gewoon beginnen dan maar. Ik word dit jaar 50. Gisteren vroegen twee Duitse meisjes van begin 20, die an het ‘vrijwilligen’ waren in het hostel, aan mij waarom ik besloot deze reis te gaan maken. “Goeie vraag”, was mijn eerste antwoord. Een vraag waar ik het antwoord eigenlijk nog steeds niet heb voor mezelf. Goed, ik kan met allerlei mooi bedachte redenen aankomen. Dat ik dit jaar 50 wordt en dat het tijd is om mijn leven eens goed onder de loupe te nemen. Te reflecteren, en nieuwe inspiratie op te doen voor mijn toekomst. Een nieuw perpsectief creeeren op mijn leven. Dat mijn contract niet werd verlengd, en ik daarom maar besloot te gaan reizen in plaats van een nieuwe baan te zoeken. Omdat ik ook niet goed wist wat voor baan dan nu. Dat het idee om te gaan reizen al langer bestond, en nu eigenlijk een goed moment was. Hoe meer ik ‘verklaar’, hoe legitiem en plausibel deze verklaringen ook zijn, hoe verder ik van mijzelf kom te staan. Wil je het antwoord weten? Het echte antwoord? Het echte antwoord luidt: geen flauw idee! Echt! Geen flauw idee. Ik weet het, het klinkt raar misschien. Maar hoe meer antwoorden ik geef, het lijkt me allemaal verder weg te brengen van mezelf.

Het niet weten, was voor mij ook bijna een reden om helemaal niet weg te gaan. Mensen uit mijn nabije omgeving weten dit, en heb ik er veelvuldig mee lastig gevallen. Zozeer dat velen van hen zelfs dachten dat ik nooit aan deze onderneming zou beginnen. Zoveel twijfel, zoveel niet weten, zoveel verklaringen zoeken en niet kunnen vinden. Zoveel in mijn HOOFD! En nu opnieuw, deze vraag brengt mij direct naar mijn hoofd en niet naar mijn hart. Een heel vreemd fenomeen vind ik dit. En toch gebeurt het, iedere keer weer. Toen ik gisterenavond deze vraag kreeg, gebeurde het opnieuw. Voor het eerste sinds hele lange tijd, stelde iemand mij deze vraag. Misschien wel voor het eerst sinds ik op reis ben.

Het niet weten, vervult mij met schaamte en met ongemak. Het kan toch niet zo zijn, dat ik het niet weet?! Hoezo, niet weten? Er zijn toch legio redenen om te gaan reizen? Niemand om mij heen, schijnt zich uberhaupt bezig te houden met het waarom. Voor iedereen die reist, is het de normaaltse zaak van de wereld. ‘Waarom moet ik eigenlijk een reden hebben’, vraag ik mij af? En toch, ik voel me slap en stom, dat ik het niet weet. Betekent het dat ik niet geniet? Dat ik niet ‘hier’ ben? Nee, dat betekent het niet. Wel dat met enige regelmaat de vraag weer voorbijkomt, door mijzelf of door anderen gesteld. Vooral op de momenten dat ik me teveel op het ‘toeristische’ vlak begeef. De toerisische gebaande paden bewandel. Ik heb daar niet zoveel mee, heb ik gemerkt. En probeer mijn eigen pad te bewandelen. Te volgen waar ik blij van wordt, en waar mijn aandacht naartoe getrokken wordt.

Ik ‘weet’ niet exact waarom ik hier ben. Ik weet wel dat ik hoop hier iets te vinden, een nieuwe richtign voor mijn leven. Een lichtje dat mij ergens heen leidt. Dat mij richting geeft voor de komende 50 jaar (!) van mijn leven.

En terwijl deze vragen mij vbezighouden, hoor ik de krekels en zit Ik op een van de meest prachtige terrassen in Ecuador. Weliswaar ‘by night’. Maar morgen is het licht, en kan ik ook nog van het uitzicht genieten. Dan zie ik tenminste weer, en tast ik niet in het donker. In mijn gedachten, die steeds donkerder worden. Die zich vullen met schaamte, schuld en zwaarmoedigheid. Morgen ziet alles er weer heel anders uit. Nu stop ik met deze schrijverij, deze gedachtenspinsels. Als de dag weer aanbreekt, zal ik er een nieuwe blik op weren. Zal ik er opnieuw mijn licht op laten schijnen. Bij daglicht wel te verstaan. Wie weet dat er dan zomaar een antwoord tevoorschijn komt!