“Fucking bueno”

“Fucking bueno” staat er in kleurrijke letters op zijn karretje met versgeperste sappies geschreven. We lopen door een van de vele straatjes van Montanita, een surfspot iets ten zuiden van Puerto Lopez, langs de kust. Het is weekend en we zijn op stap, dag 2 in Montanita, en na een serieus avondje stappen - inclusief mijn eerste trekjes van een joint – laat Kelly laat mij ‘t kraampje zien. We krijgen dit keer geen lachstuip, want ik was voorbereid op deze naam. Kelly is mijn grote maat in de slappe lach, en op een goede tweede plaats komt Tito, of Tituoi in het frans. Een lange frans(man), letterlijk en figuurlijk! Kelly en Tito zijn een ‘setje’ en hebben mij de avond ervoor ingewijd in de wereld van wiet! Heel lief en geduldig, mij uitleggen met mijn 49 jaar hoe je uberhaupt moet roken. Niet dat ik er veel van bakte, wat hun plezier alleen nog maar vergrootte. Kelly verklapt op een goed moment tegen Tito, dat ik helemaal niet ‘trek’ aan de sigaret, en dat er dus op deze manier echt niets gebeurt. En dat terwijl ik zo mijn best doe! Ik oefen nog wat en de sfeer wordt alsmaar beter. Op een goed moment zitten we midden op een zanweggetje een ijsje te eten, want dat schijnt goed te zijn, als je last van je keel hebt na het roken, zoals ik. En daar begint de eerste lachstuip. Gewoon, om dit moment, zo samen op de weg zitten, een hondje wat voorbij loopt en wij aan ons ijsje likkend. Ik merkte eigenlijk niet zoveel, en vertel dat ook aan mijn ‘partners in crime’, waarop zij mij heel hard uitlachen. Ik voel me nog bij mijn volle bewustwijn, en ja, ik moet toegeven dat sommige dingen wat grappiger overkomen dan anders, maar veel meer dan dat is het niet. Althans, zo beleef ik het. De slappe lach lukt mij ook nog wel zonder joint, maar gek genoeg geloven zij mij niet!

Na dit debuut – voor alles is een eerste keer! – lopen we terug naar het hostel. Daar zit een ‘security-guard’ met ‘onze’ Robin te praten, onze reisgenoot en mede-vrijwilliger op het project. Als we binnenkomen, vraagt hij naar onze namen, kamernummers en wanneer we zijn aangekomen. Op een hele militante manier. Ik voel me gelijk betrapt en ben op slag ontnuchterd. Als een klein meisje, sta ik met mijn handen in mijn zakken heel serieus en een beetje beteuterd te kijken. Op mijn voorhoofd staat in grote letters geschreven: ‘Ik heb wiet gerookt’. Als Kelly en Tito achter mij aan komen, sis ik Kelly iets te hard toe: ‘Securtiy’!!! De beste man schijnt een oud-militair te zijn, en er genoegen in te scheppen ons een beetje angst aan te jagen. Hij heeft de wiet natuurlijk allang geroken, en met mijn houding heb ik ons al verraden voordat hij ook maar iets geroken heeft.  Montanita is echter de stad van de hippies, surfers en de wiet. Je ruikt het overal op straat en in winkeltjes. Niemand kijkt ervan op. Na ons nog even goed gebobserveerd te hebben, mogen we doorlopen. Als een klein meisje dat betrapt is bij het stelen van een ijsje, druip ik af naar mijn kamer.

De avond is nog lang en het nachtleven moet nog beginnen. We gaan na de kennismaking met de ex-militair, Montanita in, wat ook wel bekend staat als ‘party-paradijs’. Op elke straathoek vind je wel een discotheek. Voor het eerst maak ik kennis met het Zuid-Amerikaanse uitgaansleven. We gaan wat discotheken af, en het valt me op dat maar weinig mensen dansen. Na 6 weken bijna niet gedanst te hebben, ga ik even lekker los op de muziek. Wat een bevrijding! Niemand danst met mij mee, maar dat vind ik geen enkel probleem. Langzaamaan komen er meer mensen op de dansvloer. In setjes bewegen ze zich op z’n latijnsamerikaans – lees: sensueel - om elkaar heen, wat heel ver af staat van mijn veel vrijere manier van bewegen. Er danst berhaupt niemand in z'n eentje hier. Dat vinden ze maar raar. Als ik de volgende dag aan Kelly vraag hoe ze denkt dat de gemiddelde Ecuadoriaan ernaar gekeken heeft, zegt ze dat ze vermoedt dat ze gedacht hebben dat ik ‘high’ was en daarom zo ‘gek’ danste. Ik ben verbaasd. Voor mij de normaalste zaak van de wereld om zo te dansen. Ik kom tot de conclusie dat ik geen middelen nodig heb om te kunnen lachen, om lekker te kunnen dansen, om te kunnen genieten en blij te zijn. Toch was het leuk om eens geprobeerd te hebben, ‘just for the fun of it’. En dat nog wel voor mijn 50e!

Goed, en dan het wat meer serieuze deel van dit blog! Inmiddels zit ik alweer op de helft van mijn vrijwilligersproject. De weken vliegen voorbij. Casa Buho is een bijzonder project, en ik ben heel blij dat ik hier ben neergestreken. Iedere week kent zo z’n hoogtepunten. Zo was er in de tweede week een ‘Bingo’, die we organiseerden voor Casa Buho, om geld in te zamelen voor elektriciteit en reparatie van het dak. Bingo is hier heel populair, en er kwamen maar liefst 200 mensen op af. Een groot succes. Voor het eerst maakte ik een heuse choreografie met de kinderen, op de muziek van ‘Moana’: een vissersdans! Tot en met de generale repetitie ging het als een trein, tot het moment van de uitvoering en de kinderen even ‘vergaten’ waar het publiek zat: met z’n allen stonden ze met hun rug naar het publiek te dansen! Dat mocht de vreugde echter niet drukken. Ze waren allemaal superblij en trots, en later op de avond hebben we het gewoon nog een keertje overgedaan! De bingo leverde meer dan 200 dollar op. Genoeg voor het aansluiten van elektriciteit en nog wat extra dingen, inclusief het verjagen van de duiven op het dak! Door de slechte staat van het dak, komt de duivenpoep naar binnen! Echt iets waar snel verandering in moet komen. Het schijnt hier echter veel voor te komen, en veel kinderen hebben hierdoor last van huidproblemen. De daken van zo’n beetje alle huizen, bestaan uit niet veel meer dan zinken platen. Ook hieraan merk ik dat dit echt een ontwikkelingsland is, en ver af staat van mijn eigen land en referentiekader. Ook in deze zin opent deze reis mijn ogen.

De laatste 2 weken zijn we in Casa Buho bgonnen aan een nieuw project: we gaan met de kinderen op reis en bootsen alles wat daarmee gepaard gaat na, inclusief paspoorten, vertrekhal, vliegtuig en stewards. Valeria heeft op haar telefoon zelfs vliegtuiggeluiden gedownload! De eerste bestemming was Antarctica. De kinderen vinden het GEWELDIG! Ontzettend leuk om al die blije en nieuwsgierige gezichtjes te zien! Valeria wil met dit soort projecten, de kinderen nieuwe ervaringen meegeven, die ze in het echt niet meemaken. Veel kinderen komen niet veel verder dan de grenzen van hun dorp. Het onderwijs in Ecuador is heel slecht en kinderen leren er bar weinig. Valeria vertelt me dat ze geen enkele leraar heeft gehad, waar ze met plezier aan terugdenkt en waar ze echt iets van heeft geleerd. Mensen met passie in het onderwijs komen hier niet of nauwelijks voor. Met deze kinderen is Valeria erg begaan, een belangrijke reden voor haar om Casa Buho op te zetten. Ze wil de kinderen leren dat er meer is in de wereld, dan hun eigen dorp en het eenvoudige vissersbestaan. Met haar boeken, haar enthousiasme en haar liefde weet ze de harten van kinderen te raken en te winnen. En ondertussen leert ze hen ook veel over de wereld en de mogelijkheden die deze biedt, ook voor hen.

Morgen vliegen we naar Tanzania. Ik duik nu mijn bed in, om deze vlucht niet te missen!

Dikke hug, Amira