5 augustus 2017 - Puerto Lopez

'Just give him five numbers', zegt Patty tegen mij, als ons gevraagd wordt naar onze paspoortnummers. We zitten in de achterbak van de truck, iets wat hier sinds een jaar niet meer mag en waar je voor beboet kan worden. Dat staat echter los van de vraag naar het paspoort. We zijn op weg naar 'Las Freiles', een strand dat bekend staat om zijn mooie witte stranden. En als je geluk hebt, kun je vanaf het strand walvissen zien springen in zee. Het ligt in een natuurreservaat, en iedereen die het gebied betreedt, moet zich identificeren. Zoals je je hier voor de gekste dingen moet identificeren. Overal vragen ze je ID: in winkels als je met je bankpas of creditcard wilt betalen voor een flesje zonnebrand bijvoorbeeld. En nu dus ook hier. Patty heeft een lijst gemaakt met de namen van alle inzittenden: een groep Amerikanen die zij deze week begeleidt. En mijzelf. Mijn nummer staat niet op de lijst en ik ga driftig op zoek naar een foto van mijn paspoort, die ik voor dit soort situaties in mijn telefoon heb staan. 'Just give him five numbers', sist Patty mij toe, als ik aan het zoeken ben. Ze roept de man terug, en ik geef met een glashard gezicht, random vijf nummers. Nadat hij de nummers heeft genoteerd en zich omdraait en wegloopt, kijken wij elkaar aan en beginnen heel hard te lachen. 'Ze hebben geen idee waar ze naar vragen', zegt Patty tegen mij. Gewoon het spel meespelen!

Als we de entree gepasseerd zijn, passeren we de volgende hindernis. Bij het hek worden alle tassen doorzocht. Er wordt een blik in je rugzak geworpen, en met een paar handen door de inhoud gevroet. Later begrijp ik dat je absoluut niets van het strand mee mag nemen, omdat het een natuurreservaat is. Daar checken ze op. Op het bord met verboden zaken, wat bij de ingang staat, vind je echter ook een blik tonijn afgebeeld staan. De mensen en de autoriteiten in dit land bliven mij verbazen!

Sinds ik een week geleden uit Quito vertrok, bevond ik mij in het gezelschap van een groep Amerikanen. Joanne, en lerares die Spaans doceert op een highschool, een aantal van haar leerlingen en Bobby, een oude jeugdvriendin van Joanne. De groep werd afgelopen week begeleidt door Patty, die voortdurend door Bobby en Joanne herinnerd werd aan het feit dat ze zo'n zware baan had! De groep heeft mij liefdevol opgenomen, geadopteerd kun je wel zeggen! Ik voelde me meer dan welkom, en werd bij alles meegevraagd, inclusief het uitje naar het strand. Op de heenweg in de bus, had ik al mijn vooroordelen al klaar. Over Amerikanen, over jongeren, noem maar op. Ze zijn definitely anders dan Europeanen. Maar het zijn ook mensen. Met een hart en gevoelens. Met passie en hartstocht. Jongeren die onzeker zijn over zichzelf en hun weg zoeken in het leven. Ik ben op zoveel momenten zo ontroerd geweest, over wat ik gezien heb bij hen. De passie van Joanne om deze jongeren in contact te brengen met een andere cultuur dan de hunne. Ze vertelde dat Spaans als vak, meer bijzaak is, een een mogelijkheid om dit soort uitwisselingen te organiseren. Haar levensdoel. Anthony, de enige jongen uit de groep met een groot hart. Echt een ongelofelijke lieverd. En Miranda, die kon eten voor 10 (en er niet zo uitzag!), en heel sociaal was, en met wie ik zo'n beetje het eerste contact kreeg door haar vragen, haar nieuwsgierigheid en haar verhalen die ze deelde. Het beeld is in de afgelopen week 180 graden gedraaid. Ik heb zoveel plezier gehad met Joanne en haar studenten! Ongelofelijk!

Afgelopen week, was ook de week van de kennismaking met het vrijwilligersproject. Het project wordt geleid door een bezielde vrouw van begin 30: Valeria. Valeria is een begrip in Machalilla, het vissersdorp waar de school en haar centrum zitten. Het doel van het project, dat de naam 'Casa Buho' draagt, is om de kinderen op jonge leeftijd te stimuleren om boeken te lezen, en zo bij te dragen aan hn ontwikkeling en hun woordenschat. De gemiddelde Ecuadoriaan leest een half boek per jaar! Het project bestaat uit wekelijkse bezoeken aan de plaatselijke school, om voor te lezen en educatieve leesprojecten uit te voeren. Daarnaast heeft ze een centrum opgericht, waar kinderen na schooltijd naartoe kunnen komen om verhalen te lezen, om voorgelezen te worden en om spelenderwijs de liefde voor het lezen te ontwikkelen.

Als we op de eerste ochtend, samen met Valeria, bij de school aankomen, komt een horde kinderen ons tegemoet rennen, luidkeels haar naam roepend. Alle kinderen verzamelen zich in een kring om haar heen en beginnen haar hartstochtelijk te knuffelen. Het is een mooie gewoonte hier, om iedereen een dikke knuffel te geven, bij aankomst en vertrek. Al snel doen de kinderen dat ook bij ons, voor hen de normaalste zaak van de wereld, Voor ons ontroerend en ontwapenend. In de ochtenden werk ik, samen met de groep Amerikanen en twee andere vrwijilligers, op het schooltje. Vanwege een gebrek aan grote tafels, zitten we op de grond te werken met de kinderen. En dan zijn deze kinderen nog bevoorrecht: ze zitten immers op een priv'e-school. Wat betekent dat ze de ouders maandelijks een bedrag van $ 14 dollar per kind bijdragen, wat voor hen een vermogen is. Zeker als je bedenkt dat het aantal kinderen per gezin groot is en het een zeer arm dorp is.

We knutselen, lezen, en luisteren naar verhalen. Valeria is een meester verteller en de kinderen hangen aan haar lippen. Ze leest een verhaal over sterren, en vervolgens zingen we daar een lied bij. Spelenderwijs werkt ze aan lees- en taalvaardigheid. Met 40 kinderen en 14 volwassenen op een oppervlakte van zo'n 15 m2 werken, was voor mij een behoorlijke uitdaging. Ik werd al snel behoorlijk gek van de chaos, en me - in het Sopaans (!) verstaanbaar te maken. Na 2 uur was ik doodop. En dan was er de middag nog! Bobby en Joanne hebben meermaals tegen me gezegd grote bewondering te hebben voor het feit dat ik dit 5 weken ging doen! Voor hen bleef het bij drie dagen. Drie dagen waarin we met elkaar 'Casa Buho' een beetje mooier hebben gemaakt met muurschilderingen, een kapstok voor de kleintjes, pennenbakjes gemaakt voor de pennen en een uithangbord voor bij de ingang. Super hard gewerkt door de studenten en vrijwilligers. Mooi om het gemak te zien waarmee sommige van de jongeren contact maken met de kinderen. Voor de kinderen is het buitenlandse bezoek bijzonder interessant. Valeria legt uit waar we vandaan komen en dat sommigen van ons van een heel ander continent komen. Iets wat ze nog niet kunnen bevatten. Van Holanda hebben de meesten nog nooit gehoord!

De komende weken meer over mijn werk op dit project. Vanmorgen de Amerikanen uitgezwaaid. Zij gaan weer naar huis en morgen komen er nieuwe vrijwilligers uit Quito. Zo is iedere week hier weer een verrassing!

Gran abrzo, Amira