Zaterdag 22 juli 2017 Quito
Het is zaterdagmorgen, 10 over half 8. Ik ben al een paar uur wakker en heb me net geinstallerd achter mijn ‘bureau’. Mijn lichaam moet nog erg wennen aan het tijdsverschil. ‘s Ochtends heel vroeg wakker en ‘s avonds om 8 uur uitgeteld.  Dan toch maar de avond zien te rekken, om hier in een goed dag-/nachtritme te komen. Valt nog niet mee, zeker nu ik geen e-book bij me heb en de wifi te zwak is om 'uitzending gemist' te kijken op mijn kamer. Zal ik het toch met het hier en nu moeten doen!

Ik kijk vanuit mijn kamer uit op een dakterras en daarachter weer de vallei waar Quito in ligt. Een inmense miljoenenstad, die voor mij nog een vreemde is. Daarachter de bergen, waar de Andes begint. Het dakterras waar ik op uitkijk, lijkt een soort open keuken.  Zo juist stond er een schoonmaker zijn emmers te vullen. En afgelopen week, zag ik er een vrouw koken. Wel iets om in de gaten te houden, als ik in mijn blootje ‘s ochtends van douche naar kamer loop!

Ik woon in een goeie wijk in Quito, genaamd ‘La Carolina’. Mijn gastvrouw is een superlieve Ecuadoriaanse, die veel binding  heeft met Europa. Ze is een weduwe van rond de 70 - schat ik in - en is getrouwd geweest met een Duitse man. Het is wel even schakelen van mijn zelfstandigen-bestaan, naar weer bij ‘moeders’ wonen. Mijn was wordt gedaan, mijn ontbijt en avondeten voor me bereid. Mijn 'gastmoeder' heet Eulalia - "ze noemen me Lali" - en heeft een goed gevoel voor humor. Een opgewekte, lichthartige vrouw. Fijn om bij in huis te wonen. Ik zit hier samen met een Koreaanse, die vooral heel goed is in lief glimlachen en wiens vocabulaire niet veel verder reikt dan ‘He dormido bien’, wat zoveel betekent als ‘ Ik heb goed geslapen’. Mijn gastvrouw is verzot op de Koreanen, vanwege hun punctualiteit, hun netheid en hun braafheid. Jeetje, allemaal dingen waar ik nu net vanaf wil komen!! Nou ja, afgezien van netheid en punctualiteit dan. Daar was ik nooit zo'n ster in. Bizar om te merken, hoe snel ik hier weer in het ‘aanpassen’ kom, en wat dat met me doet. Hoe ‘klein’ ik me dan weer voel, en de weerstand die dit oproept. En tegelijkertijd is het ook hoe het hier is, als je in een gastgezin woont. Dat verschil kunnen zien.

Goed, en dan het leven in Quito en op de talenschool. Maandag begonnen met een introductie op de stad. Een city-tour gehad van een van de docenten. Allemaal in het Spaans. Na een uur, kun je eigenlijk al niets meer opnemen en had ik zwaar behoefte aan een kop koffie. Jaja, ik heb nog zo mijn gewoontes. Mijn niet zo subtiele hint hierover in gebrekkig Spaans leidde tot niets. Werd eigenlijk gewoon genegeerd, haha! Aan het eind kregen we dan toch een drankje: een heerlijk glas versgeperste sap in een juich-bar. Daar heb je er ontzettend veel van hier, met de meest 'gekke' combinaties. Vruchten waar ik nog nooit van gehoord heb. De Tour was niet zo aan mij besteed. Veel goud en pracht en praal in de kerken die we bezochten. Niet zo mijn ding. En verder een hele ceremonie bijgewoond van de wisseling van de wachten bij het Palacio del Gobierno. Inclusief een persoonlijk optreden van de President van Ecuador. Het was zo'n uitgebreide ceremonie, met paarden en toeters en bellen, dat ik verbaasd was van mijn lerares te horen dat dit dus iedere maandag gebeurt! 

Inmiddels heb ik mijn intrek genomen achter het bureau van mijn gastvrouw, omdat de wifi-verbinding hier beter is. Uitzicht is ook beter! Ik kijk uit op het Olympisch stadion, waar ze vanmorgen aan het skeeleren zijn. In de keuken draait de wasmachine en mijn gastvrouw is net vertrokken naar de markt. Op haar bureau een foto van haar overleden echtgenoot, waar ze tot nu toe nog niet over gesproken heeft.

Maandag een test gedaan op de school, om niveau Spaans in te schatten en dinsdag dan echt begonnen met de taallessen. Er wordt veel gesproken in de lessen, wat fijn is en ook goed om mijn spaans te verbeteren. Daarnaast krijgen we veel grammatica, en kijken we met elkaar elke dag een stukje spaanse film, waar we dan weer over converseren. Goede afwisseling in werkvormen, haha! Hilda is mijn lerares, klein van stuk en tenger. Maar een echte ‘juffrouw’. Op je telefoon kijken tijdens de les wordt hier bestraft met het innemen van je telefoon. Aan het eind van de les, krijg je een ludieke opdracht,en als je die goed uitvoert, krijg je je telefoon weer terug. Geweldig! Het overkwam een van mijn mede-studentes, die als opdracht kreeg om de cijfers 1 t/m 5 met haar lichaam uit te beelden. Goeie opdracht! Het cijfer 5 lukte haar niet, en daar heb ik het maar even van haar overgenomen. 

In veel dingen voelt het hier wat ouderwets, en voel ik me weer als een kind op de middelbare school. Ik ben ook omringd met veel jongere mede-studenten. Het meerendeel is rond de 20 of nog jonger. Slechts een paar dertigers, en ik span de kroon met mijn 49 jaar. Veel Amerikanen hier, en ook wat Fransen, Oostenrijkers, Duitsers en Engelsen. Het is makkelijk contact maken, maar ook wel oppervlakkig. Voor een diepgraver als mijzelf, niet altijd makkelijk om aansluiting te vinden. Maar goed, ook goed om me hierin te bewegen en op mijn manier mijn plek te vinden.

Dat lukte gisteren bijvoorbeeld, toen ik een presentatie moest geven in de klas. Een opdracht die we hadden gekregen,  die mij de gelegenheid gaf om iets meer van mezelf te laten zien. Thema: 'Dans' natuurlijk! Het was superleuk om voor te bereiden. Ik had een kleine playlist gemaakt, zodat ik mijn verhaal met muziek kon ondersteunen. Vooral de muziek werd gewaardeerd, ht verhaal over de 5 ritmes vonden mijn mede-studenten maar vaag, aan hun vage blikken te zien. Ik ging gewoon onverstoorbaar door en er was 1 iemand die echt interesse had en ook goede vragen stelde. Dat was leuk! Na afloop had ik ook gelijk met haar een mooi gesprek, ook over haar eigen presentatie. 

Van Quito heb ik nog niet zoveel gezien. Behalve dan het stuk van school naar huis, een wandeling van ongeveer 20 minuten langs een drukke doorgaande weg, met veel winkels en vooral veel kleine restaurantjes. Voor $ 3,50 kun je hier een prima warme lunch krijgen. Er zijn veel gelegenheden rondom de school. ‘s Avonds ben ik tot nu toe in huis, soms wat op internet en huiswerk maken. Het weekend is echt het moment om erop uit te gaan. Zometeen ga ik met een andere Nederlandse (!) vrijwilliger een lunch doen en dan samen naar de basiliek en misschien nog naar een markt.

Het vermelden waard is ook de directrice van de talenschool: Patty. Een bijzondere vrouw ook. Heel warm en ‘welcoming’. Voor mij als Nederlander komt het een beetje gemaakt over soms. Als je binnenkomt, rolt er een groot ‘ Holaaaaaa’  over je heen (=hallooooooo!), en komt ze je begroeten met beide armen open en een hele dikke knuffel. Super grappig en ook lief. Mensen zijn hier sowieso veel aanrakeriger Dat is heel gewoon. Patty is de Moeder van alle vrijwilligers. Woensdag had ik even een sechte dag. Was de dag ervoor veel te lang blijven hangen op school, en had aan het eind van de middag nog een gesprek over het project wat ik ga doen over een week. Om 5 uur ‘s middags nog een gesprek van langer dan een uur in het Spaans voeren, na een dag Spaanse les en een middagactiviteit, is niet echt aan te raden! Ik was helemaal kapot en in de war na afloop. ‘s Nachts enorm lopen malen over de verschillende mogelijkheden. De volgende dag in de pauze bij Patty op kantoor in huilen uitgebarsten en mij in haar armen laten vallen. Zij de mogelijkheden nog even rustig met me doorgenomen. En benadrukt dat zij en haar collega’s van de talenschool nu onze familie zijn, nu we hier in dit vreemde land zitten. Daar zit je dan als zelfstandige vrouw van 49, in de armen van een vreemde je hart uit te storten. En ben je weer even een heel klein meisje. Ik zal over 2 maanden wel wat gewonnen moeten hebben aan zelfstandigheid, maar voor dit moment geef ik me even over aan deze Moeder!

Inmiddels is duidelijk welk project het gaat worden de eerste periode na de taallessen. Hetis volgens mij een super-project! Patty is er ook heel enthousiast over, HAHA! Het is een project aan de kust in een vissersdorp. Super mooi gelegen en dichtbij Isla de la Plata, wat ook wel ‘het Galapagos van de armen’ wordt genoemd, omdat het met een boot goed te bereiken is en betaalbaar voor de armeren. Het ecosysteem is verder vergelijkbaar met dat van de Galapagos-eilanden en je schijnt er zelfs walvissen te kunnen zien! Zeker in deze periode. Het enige ‘nadeel’  is dat ik weer afscheid moet nemen van mijn gastgezin en gastmoeder (ik heb geloof ik wel iets met moeders….). Maar daar kom ik in een supergoed hostel, met wat meer vrijheid, en krijgen we ook twee maaltijden op een dag. Dus helemaal prima. Een iets andere formule, met een gastvrouw die ook een kamer in het hostel bewoont en voor ons kookt, maar niet wiens huis het is. Als ik er ben, zijn er ook 2 andere vrijwilligers. Dat is ook fijn. Er is een klein schooltje, waar we in de ochtenden aan het werk zullen gaan (o.a. Engelse les geven, geloof ik, maar goed, je weet het hier nooit....) en ‘s middags gaan we voorlezen aan en samen lezen met de kinderen van de vissers, zodat ze meer taalgevoel krijgen. Ik kijk er echt naar uit!

De talenschool waar ik mijn lessen volg, oganiseert 3 middagen per week activiteiten voor de vrijwilligers. Afgelopen week heb ik met school ‘Mitad del Mundo’  bezocht: de evenaar!  Ik heb wat foto's gedownload hiervan. Quito ligt exact op de evenaar, waardoor ze hier bijvoorbeeld alleen maar twee seizoenen kennen: zomer en winter. En waardoor het klimaat hier ook heel gelijkmatig is. Niet extreem warm en niet extreem koud. Hier noemen ze het ook wel wel ‘La clima eterna’ (het oneindige klimaat). Door de ligging op de evenaar, is de stand ten opzichte van de zon altijd hetzelfde is. Dit is tenminste wat ik van de dochter van de vrouw des huizes begrepen heb.

Goed, het wordt tijd voor mij om naar buiten te gaan! De wijk en de directe omgeving beetje verkennen en om 13 uur afgesproken met andere vrijwilliger in de stad.

Binnenkort meer verhalen!
Un abrazo, Amira