Arequipa, 20 nov. 2017

Jeetje, het is alweer half november, realiseer ik mij. Ontzettend cliché om te zeggen dat de tijd zo snel gaat, maar zo is het echt! Hoewel de beleving van tijd hier een hele andere is dan in Nederland. Alsof ik in een soort parallelle werkelijkheid leef, waarin de tijd op z'n geheel eigen wijze voortschrijdt. Het voelt heel anders dan in Nederland. Wat ook daaraan bijdraagt daaraan, is het andere klimaat. Ik heb nu totaal geen besef en beleving van de herfst.

Als ik op facebook plaatjes uit nederland van de herfst zie voorbijkomen, is dat zo bizar voor mij. Ik zit hier in een werelddeel, waar sowieso de seizoenen omgekeerd zijn. Straks begint hier de zomer, in plaats van de winter bij ons. Dat betekent hier vooral veel regen! Verder zijn de verschillen tussen de seizoenen en de seizoensovergangen, hier niet zo groot als in Nederland.

Gisteren kwam de zin in mij op 'Mijn avonturen halen mijn reisblog in'. Het is alweer bijna een maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef, en er is in de tussentijd alweer zoveel gebeurd. Ik ben jullie nog een blog schuldig over mijn reisavontuur in de Peruaanse Amazone jungle. Jullie zullen het helaas met een alinea moeten doen! Ik houd het dit keer bij wat hoogtepunten uit de afgelopen weken. We reizen vanuit de jungle, naar het zuiden van Peru.

Naar de Andes of de 'Sierra', naar mijn Peruaanse familie in Ica en naar de koloniale stad Arequipa en de indrukwekkende Colca Canyon. De hoofdstad Lima heb ik met zorg gemeden. Ben in vogelvlucht van het vliegveld naar de busterminal gereden!

Goed, en dan nu een anecdote uit de jungle. Heb daar zo'n top moment beleefd. Na bijna 4 dagen door de jungle te hebben gekanoed, met een privé gids, die zo'n beetje alles voor mij deed. Op het genante af soms. De gidsen nemen het peddelen in de kano op zich, waardoor je als een koningin half onderuit liggend alles aan je voorbij kunt laten glijden. Daarnaast bereiden ze alle maaltijden voor je, vangen ze de vis voor de maaltijden, doen de afwas, pakken de boot in en uit, maken je klamboe in orde, vragen voortdurend of je nog iets nodig hebt. Het gaat nog net niet zover, dat ze met je meegaan naar de wc! Afijn, was wel wennen voor mij. Als je aanbiedt om te helpen, wijzen ze dat van de hand. Goed, we zijn dus op dag 4, na het zien van veel verschillende apen, vogels en roze dolfijnen! Heel indrukwekkend en voor mij heerlijk om zo dicht bij de natuur te leven, in een basic 'cabana' te overnachten en te zien hoe het eten op open vuur bereid wordt, en van zo dichtbij allerlei wilde diersoorten te zien. We varen weer richting de ingang, waar we 4 dagen geleden het reservaat binnen gingen. Ik met mijn privé gids en een schotsman met de zijn. De schotsman heette Rodney en bleek muzikant van beroep te zijn.

Een enorme dromer, die vaak 's avonds verrukt voor zich uit zat te staren over het water en naar de luchten. In de afgelopen dagen hebben we elkaar wat beter leren kennen via kleine gesprekjes aan het einde van de dag. Heel bijzonder! Rodney, of liever gezegd zijn gids, sleept 4 dagen lang met zijn gitaar in de kano rond, zonder dat hij erop speelt. Op de laatste dag, als we aangelegd hebben op een kloein stukje oever om onze lunch te nuttigen, daagt mijn gids Rodney uit. 'He man, speel eens wat op je gitaar! We hebben tot nu toe nog niets van je gehoord. Dat wordt nu weleens tijd!' En Rodeney steekt van wal, met gitaar en zijn stem. Het zijn meer geluiden dan woorden, een beetje oerwoudgeluiden. De lyrics zijn eenvoudig. Het gaat over een zwarte maan, en dat is zo'n beetje de enige tekst die we te horen krijgen. Ik vind het prachtig, zijn stem, zijn gitaarspel, de ambiance. Ik geniet. Maar ook vooral van de uitdrukkingen op de gezichten van beide gidsen. Dit is typisch zo'n moment van Onbetaalbaar! Jammer genoeg was de batteruj van mijn telefoon leeg, en aangezien de jungle niet rijk bevoorraadt is met oplaadpunten, moet ik het met de herinnering doen die ik in mijn hersenpan en hart heb bewaard. Deze biede mannen weten niet wat ze overkomt, en weten niet goed waar enh hoe ze mjoeten kijken. We hebben het hier over een flink staaltje experimentele muziek. Geinspireerd op zijn reis door Peru, vertelt Rodney me later. En dan heb ik het nog niets eens over een legende die met geur en kleur verteld wordt door Mauro, de gids van Rodney, voorafgaand aan het optreden van Rodney. Dat was ook zoooo mooi! Een legende over een roze dolfijn, die veranderd was in een mens, en daarmee het hart stal van een jonge vrouw. Op de huwelijksnacht komt zijn geheim echter uit, als ziju ontdekt dat hij niet niet door zijn neus of mond ademt, maar door een gat zin zijn hoofd. De beste man is zelf opgegroeid in de jungle, en heeft ons daar verschillende verhalen over verteld. Over zwarte panthers, die zijn dochter hebben aangevallen, een overstroming waardoor hij en zijn gezin hun huis en al hun bezittingen kwijtraakten. Heel bijzonder om deze verhalen uit de eerste hand te horen. En ik hoef je natuurlijk niet te vertellen dat Rodney ook helemaal verrukt was van zijn gids. Het was mooi om ze samen te zien, twee bescheiden mensen die enorm van elkaars gezelschap genoten.

De overgang vanuit de jungle naar het drukke Tarapoto, waar ik de volgende dag aankom, is groot. Ik heb nog geen zin in de drukte, in de stad, in het lawaai en getoeter, in de oorverdovende muziek die uit boxen schalt. Hoe komt het toch dat mensen hier altijd de volumeknop op z'n hardst hebben staan? Veel besef van overlast of 'personal space' hebben de mensen hier in het algemeen niet. Ze schijnen ook immuun te zijn voor de harde muziek van een ander. Vanuit Tarapoto maak ik de oversteek naar Lima. Mijn eerste binnenlandse vlucht met 'Peruvian'. Wel zo snel! Voor nog geen 80 euro vlieg ik in 1,5 uur naar Lima. En pak van daaruit een taxi naar de busterminal, waar een bus op mij staat te wachten naar Ica. Zo'n 5 uur rijden vanuit Lima. Hier begint mijn tweede vrijwilligerswerk avontuur. De eerste week bij Karina en Silvio in huis. Zij is de coordinator van het project, dat in een bergdorp op 5 uur rijden vanaf Ica ligt. Karina is zelf opgegroeid in een ander bergdorp, en heeft er haar missie van gemaakt, om met behulp van vrijwilligers uit alle windstreken, de mensen uit een aantal bergdorpen te verrijken met de kennis, ervaring en liefde die ze met zich meebrengen. Haar motief is het ontbreken van aandacht, steun en hulp vanuit de overheid voor deze afgelegen en rurale plekken. Waardoor de gemeenschappen veel tekort komen. Er is veel armoede, kinderen krijgen soms maar 1 keer op een dag een goede maaltijd, de hygiene is ver te zoeken, de huisvesting zeer pover en het onderwijs matig. Het waren twee pittige weken, zeker omdat het zo'n afgelegen en geïsoleerd gebied was en ik de enige vrijwilliger op dat moment. Ik kijk er achteraf met veel tevredenheid en vreugde op terug. Het was een verrijkende ervaring voor mij, niet in het minst vanwege de ontmoeting met Silvio en Karina. Twee hele bijzondere mensen die hun huis en leven voor mij en voor andere vrijwilligers openstelden. Op een manier die zo natuurlijk aanvoelt. Diep respect voor deze mensen, die mij ook een beete als familie hebben opgenomen.

Hoogtepunt met Silvio, het maken van stamppot! Door het ontbreken van de juiste ingredienten, werd het meer iets van gebakken aardappelen met spek, heel veel gekookte groente en een lekkere bechamelsaus met kaas. Vooral dat laatste valt bij Silvio zeer in de smaak, en ik mag Peru niet verlaten voordat ik het recept nog een keer met hem maak. Als ik vertel dat bechamelsaus eigenlijk uit Frankrijk komt, probeert hij de Frase vrijwilligers ook zover te krijgen. Deze zijn wat aarzelend over hun bechamel kwaliteiten, en leggen de bal weer bij mij neer. Tsja, dat wordt dus oud en nieuw vieren bij Silvio en Karina. Ook geen straf. Zeker niet als je bedenkt dat Karina een geweldige kok is!

Als mijn vrijwilligerswerk erop zit na twee weken, maak ik eerst nog een korte tussenstop bij Karina en Silvio in Ica. Van daaruit pak ik de volgende dag de bus naar Arequipa. Een kolonale stad ten zuiden van Ica. Inmiddels ben ik al heel handig geworden in het online boeken van bussen. Ik reis met de maatschappij 'Cruz del Sur'. Een zeer betrouwbare en ook wel luxe vorm van vervoer. En toch heel betaalbaar, als je op tijd boekt. Maar wel fijn als je lange afstanden reist.

Nu ruim een week in Arequipa en omgeving. Een 3 daagse hike gemaakt in Colca Canyon, een van 's werelds grootste canyons! Indrukwekkend mooi. Arequipa wordt ook wel de 'witte stad' genoemd, vanwege de witte vulkaansteen, die hier is gebruikt voor de huizen. Arequipa wordt omzoomd door verschillende vulkanen en heeft in het verleden vele aardbevingen meegemaakt. De laatste in 2001.

Vanavond reis ik weer verder en ga met de nachtbus naar Cusco. Daar wacht mij opnieuw een nieuwe vrijwilligersplek. In een retraite centrum. Weer even iets heel anders!

Dikke zoenen uit Peru!

Amira